Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι (2017), ήρθα αντιμέτωπος με δύο πολύ ακραίες καταστάσεις. Η μια πάρα πολύ κακή και η άλλη πάρα πολύ καλή! Εμπηρείες όπως αυτές που όλοι βιώνουν, ουκ ολίγες φορές στη ζωή τους! Μου έκανε εντύπωση όμως τόσο γεγονός ότι έγιναν πολύ κοντά η μια στην άλλη, αλλά και η τεράστια αντίθεσή τους! Λες και ο Θεός ήθελε να δω αυτή την αντίθεση για να μου δώσει κάποιο μάθημα. Να μου διδάξει κάτι!
Η κακή εμπηρεία
Παίρνω το αεροπλάνο από την Αλεξανδρούπολη και κατεβαίνω στα Σπάτα. Ήταν κάπου 2 το απόγευμα όταν έφτασα εκεί. Πως θα πας στο ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας; Με το Μετρό φυσικά. Ωστόσο, για να πας, πρέπει να βγάλεις εισητήρια! Ψάχνω τις τσέπες μου, τίποτα από μετρητά. Στα ταμεία δε δέχονται κάρτες ανάληψης χρημάτων.
"Δε σε θέλει σήμερα η θεά τύχη φίλε" σκέφτομαι απογοητευμένος μέσα μου. Είχα παρατηρήσει κάτι υπαλλήλους του Μετρό να κάθονται στην είσοδο/έξοδο των μηχανημάτων που τσεκάρει ο κόσμος τα εισητήριά τους και σκέφτηκα να τους ζητήσω μια βοήθεια. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξέρει καλύτερα ότι έχει να κάνει με το σύστημα ΜΜΜ αν όχι αυτοί;
Πλησιάζω και ρωτάω: "Παιδιά, μπορείτε να με βοηθήσετε σας παρακαλώ; Δεν έχω μετρητά, αλλά μόνο κάρτα για να βγάλω εισητήριο. Το μηχάνημα έκδοσης εισητηρίων ωστόσο, κάπου κολλάει στο τέλος λίγο πριν τη συναλλαγή".
Και πετάγεται άμεσα, ένας γεματούλης νεαρός με μούσι και ύφος Στρατηγού που έχει πάρει μέρος σε 5-6 Παγκοσμίους Πολέμους και μου λέει με απαίχθεια: "Τι λέτε κύριε; Ποιο μηχάνημα εδώ πέρα μπορεί και βγάζει εισητήρια;" Τον κοιτάω με σοβαρό ύφος στα μάτια, θέλοντας να του πω με ευγένια να σταματήσει να είναι μ.....ς και του δείχνω το μηχάνημα στην άλλη άκρη της αίθουσας.
"Αυτό εκεί" του απαντάω.
"Μη λέτε ότι θέλετε τώρα κύριε, δεν έχουμε τέτοια μηχανήματα εδώ" επιμένει πάλι αυτός.
"Έχετε" του αποκρίνομαι, "αλλά μπορεί να μην το ξέρετε ακόμα. Εγώ τώρα μόλις πήγα να βγάλω από εκεί εισητήριο. Απλά κολλάει και δεν μπορώ να πάω στο τελευταίο μέρος που ζητάει την κάρτα.
"Για ελάτε μαζί μου για να δείτε ότι έχετε λάθος" μου απαντά με αμείωτο το Στρατηγικό ύφος. Και ξεκίνησε να περπατάει προς τα εκεί με γρήγορο νευρικό βάδιμσα. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν "Τι ηλίθιοι που είστε εσείς οι απλοί και κακόμοιροι άνθρωποι και δεν καταλαβαίνετε πως ότι λέω ΕΓΩ είναι σωστό και θα πρέπει να με ακούτε. Θέλω να δω τα μούτρα σου ηλίθιε όταν τώρα σε μερικά δεύτερα θα σου αποδείξω ότι έχω δίκιο". Τέτοιο ύφος είχε στο πρόσωπό του. Αν του έλεγε κανείς να με πνίξει επι τόπου και δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα, θα το έκανε χωρίς δισταγμό! Στο κάτω κάτω, τον σταμάτησα από την κουβέντα που είχε με τους άλλους δυο συναδέλφους του και το φραπέ που έπινε! Έγκλημα!!!
Φτάνουμε στο μηχάνημα και το κοιτάει.
"Για δείξτε μου ποιο μηχάνημα είναι αυτό που μου λέτε;"
Τον κοιτάω με παράξενο βλέμμα, μη μπορώντας να καταλάβω αν είναι όντως τόσο βλάκας και δεν μπορεί να ξεχωρίσει μηχάνημα ΑΤΜ από εισητηρίων ή αν έχει πρόβλημα όρασης!
"Αυτό εδώ" και του το δείχνω.
"Αυτό κύριε είναι μηχάνημα ανάληψης χρημάτων. Δε δίνει εισητήρια" επιμένει και πάλι με άγρια φωνή μιας και σπατάλησα το χρόνο του τόσο μα τόσο άδικα!
"Κάτσε να σου δείξω ότι είναι για εισητήρια" του απαντώ αμέσως, αλλά με ήρεμο τόνο, παρόλο που έβραζα μέσα μου! Και ξεκινώ τη διαδικασία αγοράς εισητηρίου. Πάω σε όλα τα βήματα εξηγώντας του τι ακριβώς γίνεται και φτάνω στο τέλος που μου ζήταγε την κάρτα.
"Δώστε μου ττην κάρτα σας" μου λέει άγρια πάλι, αλπώνοντας το χέρι απότομα στη μεριά μου χωρίς να με κοιτάξει καν.
"Όχι, την κάρτα μου δεν την παίρνει κανείς από το χέρι μου, θα το κάνω εγώ" του λέω και χώνομαι ανάμεσα σε αυτόν και το μηχάνημα.
Εκείνη τη στιγμή, πλησιάζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, γύρω στα 65 και δειλά-δειλά ρωτάει το νεαρό:
"Μπορείτε να με βοηθήσετε να βγάλω ένα εισητ..." αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της.
"Περιμένετε κυρία μου, αφού βλέπετε ότι μιλάω με τον κύριο, τι θέλετε τώρα;" της είπε απότομα ο νεαρός απλώνοντας και πάλι το χέρι του σε αυτήν, σα να ήθελε να την κρατήσει σε απόσταση λες και πήγε να του επιτεθεί! Η καημένη γούρλωσε τα μάτια της! Δεν πίστευε πως αυτός ο νεαρός που θα μπορούσε να είναι και γιος της ηλικιακά, ήταν τόσο αγενής!
"Μα καλά, δεν είπα κάτι; Μια βοήθεια ζήτησα" συνέχισε αυτή με παράπονο.
"Να περιμένετε αν θέλετε βοήθεια" απάντησε κοφτά ο "υπάλληλος".
Κοίταξα την κακόμοιρη τη γυναίκα, με κοίταξε και αυτή καθώς γύριζα τα μάτια μου σε ένδειξη της δυσχέρειάς μου! Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω και έφυγε απογοητευμένη. Όταν την είδα να απομακρύνεται ήμουν έτοιμος να τον σκυλοβρύσω! Να του πω να πάει κάπου όμορφα! Εκείνη τη τιγμή, έβγαλε την κάρτα μου το μηχάνημα αναφέροντας πως η συναλλαγή ήταν αδύνατη.
"Να, δε δουλεύει. Πάρτε την κάρτα σας" απάντησε ο κόπανος και πάλι με κοφτή αγένεια.
Γύρισα, τον κοίταξα. "Μηχάνημα πάντως υπάρχει. Άσχετα αν δε δουλεύει. Και δεν είναι το μόνο πράγμα που δε δουλεύει εδώ" του απάντησα και έφυγα χωρίς να τον κοιτάξω καν. Ήξερα ότι θα πλακωνόμασταν στο ξύλο και μάλιστα άσχημα αν μου έλεγε μια κουβέντα παραπάνω. Που να τρέχεις σε αστυνομικά τμήματα τώρα! Για διακοπές είχα πάει εκεί. Όχι για να βάλω μυαλό στον κάθε ηλίθιο. Γιατί γνώριζα, ότι τον ηλίθιο αυτό, τον διόρισε κάποιος άλλος, ακόμα πιο ηλίθιος πολιτικός. Και του είπε προφανώς: "Εσύ είσαι ο νόμος εδώ πέρα. Μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις και όπως γουστάρεις. Είσαι δικαιολογημένος". Φυσικά όταν ξεκινάς με τέτοια νοοτροπία, μην περιμένεις να πας μακριά σαν άνθρωπος. Όχι σαν υπάλληλος. Σαν άνθρωπος! Γιατί σου φεύγουν τα πιο βασικά Ελληνικά στοιχεία: Το φιλότιμο! Η ανθρωπιά! Αυτά ξεχωρίζουν τον Έλληνα από κάθε άλλο λαό.
Η καλή εμπηρεία
Αφού γύρισα από το ολιγοήμερο ταξίδι μου στην Αθήνα, γύρισα και πάλι στο χωριό μου και στους δικούς μου. Την επόμενη του ταξιδιού μου, μπήκα στο ίντερνετ για να κοιτάξω τραπεζικούς λογαριασμούς και κάρτες. Κινήσεις, πληρωμές ενοικίου και λοιπών λογαριασμών. Ξαφνικά πέφτω πάνω σε μια συναλλαγή στην κάρτα ταξιδίου μου, η οποία λέει ότι με χρέωσε κάποιο ξενοδοχείο ξακουστής εταιρείας 320 ευρώ! Δύο φορές! Ξέροντας καλά σε ποιο ξενοδοχείο είχα πάει και όντας σίγουρος πως δεν είχα μείνει ποτέ σε αυτό το ξενοδοχείο, έψαξα αμέσως να βρω τηλέφωνά του για να επικοινωνήσω μαζί τους. Αφού μίλησα με κάποιον μάλλον από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, με συνέδεσε με το τμήμα πιστωτικών καρτών. Το τηλέφωνο σήκωσε μια -νεαρή μάλλον- γυναίκα με το όνομα Μαριέττα. Της εξήγησα το πρόβλημά μου και τις ανησυχίες μου για το ότι μπορεί και να πρόκειται για ηλεκτρονική απάτη. Η Μαρριέτα ακουγόταν πολύ πρόθυμη να με βοηθήσει και φαινόταν να κατανοεί απόλυτα το πρόβλημά μου και τους φόβους μου! Με ενημέρωσε ότι θα κάνει μερικούς ελέγχους και μου ζήτησε εν τω μεταξύ, να της στείλω ένα email με το τι ακριβώς είχε γίνει.
"Γιατί να λέει όμως στην ανάληψη το όνομα του ξενοδοχείου και να με μπερδεύει;" τη ρώτησα. "Και όχι τίποτα άλλο, αλλά σπαταλάω και το δικό σου χρόνο" είπα ξανά.
"Σας καταλαβαίνω απόλυτα, μην ανησυχείτε" μου αποκρίθηκε. "Δεν είναι σπατάλη αυτό για μένα. Είναι η δουλειά μου. Θα πάρω τηλέφωνο αύριο στην τράπεζα αυτή και θα προσπαθήσω να μάθω τι και πως. Αν μπορείτε όμως καλό θα ήταν να πάτε και εσείς να τους ρωτήσετε στο δικό σας υποκατάστημα" με συμβούλεψε η Μαριέττα. Ήταν ήδη 5 το απόγευμα και οι τράπεζες είχαν κλείσει. Η Μαριέττα ήταν στα τηλέφωνα για τη δική μου υπόθεση από τις 11 το πρωί! Μου έστελνε email για κάθε βήμα που έκανε για να με βγάλει από το άγχος. Γιατί μπορεί (αν είναι απάτη) να σου πήραν 320 ευρώ τώρα, αλλά ποιος σου εγγυάται ότι δεν θα σου πάρουν άλλα 1000 αύριο;
Την επόμενη, πράγματι πήγα στην τράπεζα και αφού εξήγησα τι είχε γίνει, με πληροφόρησαν πως δεν μπορούν να δουν τις συναλλαγές μου, μιας και η κάρτα μου είναι Αυστραλίας. Θα έπρεπε να επικοινωνήσω με την τράπεζα τη δική μου στην Αυστραλία, να τους εξηγήσω και να ζητήσω από αυτούς τη λίστα με τις συναλλαγές μου για να τις δώσω στην Ελληνική τράπεζα!
"Πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο!" σκέφτηκα αμέσως. Γύρισα απογοητευμένος στο σπίτι, μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω τόσο χρόνο και χρήμα σε τηλέφωνα. Θα το έκανα μόλις γύριζα πίσω.
Μπαίνοντας ξανά στο ίντερνετ για να δω αν είχε αλλάξει κάτι, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι τα χρήματα είχαν επισταφεί πίσω! Καμιά ένδειξη επιστροφής, καμιά είσοδος χρημάτων, τίποτα! Και τώρα πλέον, αντί να αναφέρει στην ανάληψη των 320 ευρώ το όνομα του ξενοδοχείου, ανέφερε το όνομα της τράπεζας! Όπως και να είχε, χάρηκα αντιλαμβάνοντας πως ήταν μια λάθος συναλλαγή της τράπεζας, η οποία είχε τραβήξει τελικά το ποσό δύο φορές!
Επικοινώνησα με email αμέσως με τη Μαριέττα, ευχαριστώντας την για όλα όσα έκανε για μένα! Δεν ήμουν ποτέ πελάτης του ξενοδοχείου του οποίου δούλευε. Υποχρέωση δε μου είχε καμία! Είχε αποδειχτεί, πως το θέμα δεν ήταν λάθος του ξενοδοχείου, αλλά της τράπεζας. Μπορούσε κάλλιστα να με παραπέμψει στην τράπεζα και να με αφήσει να τρέχω να βρω άκρη. Δεν το έκανε όμως! Αντιθέτως, φέρθηκε σαν πραγματική επαγγελματίας, θεωρώντας το θέμα σοβαρό. Δε "βαρυγγομάχιασε" ούτε λεπτό, όπως της είχα γράψει σε κάποιο email αργότερα ευχαριστώντας την!
Μόλις έφτασα στη Μελβούρνη, έψαξα και βρήκα τα email του ξενοδοχείου και τους ανέφερα ότι είχε γίνει, λέγοντάς τους πως είναι τυχεροί που έχουν τέτοιους υπαλλήλους! Δεν θα είναι υπερβολή αν πω, πως η Μαρριέτα, αλλά και η κάθε Μαρριέτα που τυχαίνει να συναντώ αραιά και που, ενίσχυσαν την πίστη μου και πάλι στους ανθρώπους.
Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι ο βλάκας πιο πάνω συμπεριφέρεται έτσι επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος και δεν τον νοιάζει μιας και θα πληρωθεί όπως και να 'χει. Δεν ξέρω αν η Μαρριέτα κάνει τη δουλειά της με το παραπάνω, επειδή είναι υπάλληλος σε ιδιωτική επιχείριση και θα τη χάσει αν δεν κρατήσει ένα υψηλό επίπεδο. Τη συμπεριφορά όμως και των δύο, τουλάχιστον έτσι όπως τη βίωσα εγώ, δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάποιος που τους την επιβάλλει. Είναι θέμα καθαρά παιδείας!
Όπως έγραψα και πιο πάνω, ένα από τα λίγα πράγματα που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς, είναι η ανθρωπιά και το φιλότιμο. Άντε την ανθρωπιά μπορεί και να τη βεις σε μερικούς άλλους λαούς. Το φιλότιμο όμως ποτέ. Δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό τους αυτή η λέξη! Υπήρχαν και άλλα πολλά που μας έκαναν ξεχωριστό λαό εμάς τους Έλληνες. Ο σεβασμός στους συνανθρώπους μας, η παιδεία, η αλληλεγύη, η κατανόηση, οι αρχές, η φιλία και άλλα. Όλα τα παραπάνω έχουν ξεφτύσει σήμερα. Ή τα χάσαμε. Μη χάσουμε και το φιλότιμο ρε γαμώτο! Κρίμα είναι!
Φιλικά
Χριστόδουλος
No comments:
Post a Comment